De Trein
De eindeloze reis door de tijd van het levenOnvoorstelbaar ver achter de horizon is lang geleden de trein gaan rijden. Ze zeggen dat het met een knal begon, maar dat kan niet want er was nog geen geluid. Toen zeiden ze dat het met een flits begon, maar dat kan ook niet want er was ook nog geen licht. Toch werden in de grijze nevelsluiers langzaam de contouren zichtbaar en zagen we de trein naderbij komen. Naïef en argeloos kwam ik aan boord. Onderweg raakte ik meer en meer geboeid door de wisselende beelden van de wereld in al zijn verscheidenheid en bonte pracht. Nieuwsgierig zocht ik naar verklaringen voor wat ik zag, naar het hoe en waarom. Meer en meer kreeg ik inzicht in dit ontzaglijke wonder en ik wilde mijn reisgezelschap er in laten delen. Echter, naarmate mijn kennis toenam, besefte ik hoe onwetend ik eigenlijk was. Want verder kijken dan vanuit de voortrazende trein kon ik niet. Alleen in mijn geest was ik vrij en kon ik dwalen, voorbij de plaats waar ik mij bevond, tussen de miljarden werelden van het Melkwegstelsel door en verder het Heelal in.